Regularna aktywność fizyczna, oprócz diety, jest nieocenioną podstawą leczenia niefarmakologicznego cukrzycy. Wysiłek fizyczny ze względu na swoje wielokierunkowe działanie jest polecany wszystkim pacjentom z DMt2, natomiast szczególnie osobom z nadwagą lub otyłością.
Dzięki temu następuje redukcja masy ciała, tak ważna w rozwoju cukrzycy. Już pojedyncze ćwiczenia fizyczne powodują wzrost insulinowrażliwości oraz zmniejszenie stężenia glukozy we krwi. Aktywność fizyczna u osób z DMt2 poprawia czynność wydzielniczą komórek β wysp trzustkowych. Dodatkowo regularne ćwiczenia zmniejszają ciśnienie tętnicze krwi żylnej, co zmniejsza ryzyko incydentów sercowo – naczyniowych. Ćwiczenia fizyczne poprawiają ogólną sprawność organizmu, jak również samopoczucie.
-
Wysiłek fizyczny
Ogólne zasady wysiłku fizycznego u chorych na DMt2:
- aktywność fizyczna powinna być regularna, dostosowana do wieku pacjenta,
- intensywne ćwiczenia fizyczne powinny trwać 5 – 10 minut, później należy przejść do ćwiczeń rozluźniających, ćwiczenia o umiarkowanym nasileniu 30 – 45 minut,
- przed i po rozpoczęciu wysiłku fizycznego należy oznaczyć poziom glikemii,
- przed planowanym wysiłkiem należy rozważyć zmniejszenie insuliny o 30% – 50%, której szczyt działania przypada na czas wysiłku,
- przy stosowaniu pompy insulinowej zaleca się zmniejszenie przepływu o 20% – 80%, w zależności od trwania i intensywności wysiłku,
- w przypadku nieplanowanego wysiłku można rozważyć przyjęcie dodatkowej porcji cukrów prostych ( 20 – 30g / 30 min wysiłku),
- unikać wstrzyknięcia insuliny w miejsca na kończynach, które będą najbardziej zaangażowane w wysiłek, w przypadku rozpoczęcia aktywności 30 – 60 minut po wstrzyknięciu,
- należy pamiętać o dostatecznym nawodnieniu organizmu, szczególnie w dni upalne,
- należy pamiętać o ryzyku hipoglikemii powysiłkowej,
- zwracać uwagę na wygodne obuwie oraz skarpetki przepuszczające powietrze, w celu uniknięcia uszkodzeń stóp oraz infekcji.
